ADHD: Het dilemma van ouders

Er zijn maar weinig families en leerkrachten van wie het leven niet op de één of andere manier verstoord is door het op grote schaal voorschrijven van bewustzijnsveranderende psychiatrische drugs aan kinderen. In de VS worden deze psychiatrische drugs, volgens de huidige schattingen, aan ca. zes miljoen kinderen voorgeschreven om zogenaamd onderwijskundige redenen.

In Nederland krijgen ca. 4% van de kinderen een psychiatrisch medicijn. Ouders zouden moeten beseffen dat hiermee een potentieel gevaar bestaat voor de toekomst van hun kind, maar ook dat het iets is waar ze weinig van afweten.

Wat is dit nieuwe gevaar?  Waar “lijden” deze kinderen aan?  Wat hebben deze psychiatrische drugs met leren te maken? Wat voor psychiatrische drugs zijn het? Hoe lang moeten ze gebruikt worden?  Zijn ze absoluut noodzakelijk?  Zijn ze veilig?  Ouders die terecht bezorgd zijn, hebben deze en andere vragen herhaaldelijk gesteld.

Voor de bezorgde ouders van de miljoenen kinderen die wereldwijd deze psychiatrische drugs krijgen, stonden deskundige raadgevers klaar om al hun vragen te beantwoorden. Psychiaters of psychologen vertelden dat hun kinderen leden aan een stoornis die hun vermogen om te leren aantastte, beter bekend als een leerstoornis. Deze stoornis heeft de naam Attention Deficit Disorder (ADD) gekregen. Er kan gesproken zijn over een ziekte van de hersenen of over een chemische onevenwichtigheid en de ouders werd verteld dat het om een medisch probleem gaat, dat langdurige medicatie vereist.

Omdat ze de deskundige raadgevers vertrouwden en het beste voor hun kind wilden, gingen deze ouders akkoord met psychiatrische medicijnen als behandelmethode.

Als resultaat hiervan kun je een willekeurige Britse, Australische, Canadese of Amerikaanse school binnenwandelen en het zou niet vreemd zijn als je dacht dat je in een kliniek voor geestelijke aandoeningen terecht was gekomen. De kinderen vormen er een rij om hun dagelijkse dosis stimulerende middelen te krijgen. Er is zelfs een zwarte markt in drugs die door schoolkinderen verhandeld worden. Op de zwarte markt worden dezelfde pillen verkocht als de pillen die de kinderen voorgeschreven krijgen voor hun zogenaamde leermoeilijkheden.

“Toen ze 13 was, wist het meisje precies waarom zoveel klasgenoten het kantoor van de schoolverpleegster binnen gingen: Ze kregen daar hun dagelijkse dosis stimulerende pillen om zich beter te kunnen concentreren. Datzelfde jaar begon zij ook met het slikken van stimulerende pillen. Maar in plaats van naar het kantoor van de schoolverpleegster te gaan, kocht zij haar pillen op de zwarte markt. Deze zwarte markt bevond zich in de toiletten en in de hal van de school, de prijs was meestal $1 tot $5 per pil. In plaats van de pillen door te slikken maalde ze ze fijn en snoof ze ze op door haar neus, zodat ze high werd. “Het is net zo gemakkelijk te krijgen als snoep,” zei de tiener, die nu 15 is en deelneemt aan een afkick programma voor volwassenen….”, aldus een rapportage in de Boston Globe, al in 2000. (1)

Hier klopt iets niet, maar wat kan ik eraan doen?

Er zijn ouders die zonder problemen de beslissing om hun kind bewustzijnsveranderende psychiatrische medicijnen voor te schrijven aan “experts” overgelaten hebben. Echter, het recente verschijnen van tegenstrijdige en alarmerende informatie over het gebruik van dergelijke middelen door schoolgaande kinderen heeft veel ouders ertoe gebracht precieze antwoorden op hun vragen te eisen. In feite is de kwestie van het voorschrijven van psychiatrische drugs aan kinderen controversieel geworden.

Er is moed voor nodig om je mond open te doen wanneer je van psychiaters en psychologen hoort dat het een bewezen en geheel veilige methode is om de leermoeilijkheden van je kind aan te pakken. Als ze je vertellen dat je als ouders onverantwoordelijk bezig bent wanneer je je kinderen geen medicijnen wilt toedienen, of als ze je vertellen dat hun “medische” opinie gebaseerd is op onweerlegbare wetenschappelijke feiten dan kan het aanvoelen alsof je in je eentje een oorlog voert tegen een overweldigende vijand.

Echter, zoals veel ouders tot hun spijt hebben moeten vaststellen, het slechtste wat je kunt doen is je instinct in deze kwestie negeren en toegeven aan de psychiatrische propaganda.

Wat zijn de feiten?

De informatie die hier gegeven wordt is afkomstig uit vele bronnen en vormt slechts een klein gedeelte van de beschikbare kennis. Gewapend met deze informatie zullen ouders de omgeving als minder verwarrend, minder gevaarlijk en als meer voorspelbaar ervaren.

Er zijn talloze risico’s en problemen in verband gebracht met de bewustzijnsveranderende psychiatrische drugs die worden voorgeschreven voor ADHD of  leerstoornissen. Hier volgt een korte lijst:

1. Volgens de Physician’s Desk Reference Guide kunnen een verhoogde hartslag of bloeddruk het resultaat zijn van het gebruik van de zware stimulerende middelen die gebruikt worden om ADHD te “behandelen”.(1)
2. Zelfmoord vormt een mogelijke complicatie bij het afkicken van deze stimulerende middelen en van soortgelijke amfetamine-achtige middelen.(2)
3. Het gebruik van bewustzijnsveranderende middelen tijdens de kinderjaren draagt bij aan latere afhankelijkheid van cocaïne (3). De DEA (Drug Enforcement Administration) in de VS rapporteert dat het meest gebruikte middel dat voor ADHD voorgeschreven wordt, de gebruiker gevoeliger maakt voor het zwaardere effect van cocaïne, met andere woorden: voor cocaïneverslaving.(4)
4. Onderzoek heeft aangetoond dat kinderen die amfetamine-achtige stoffen of andere voorgeschreven psychiatrische drugs gebruiken, het op school niet beter doen. In feite zakken de kinderen die deze middelen gebruiken gemiddeld voor net zoveel vakken als kinderen die dergelijke drugs niet gebruiken. Ook verlaten ze de school net zo vaak voortijdig als kinderen die de psychiatrische drugs niet slikken.(5)
5. ADHD is feitelijk een stigmatiserend psychiatrisch etiket. Het betekent dat als het etiket eenmaal opgeplakt is, er van je kind verondersteld wordt dat het een psychiatrische stoornis heeft.(6) Dit etiket kan het zelfbeeld van het kind en het oordeel van anderen over hem op een negatieve manier beïnvloeden, zowel nu als in de toekomst.
6. Ondanks de aanspraken op wetenschappelijke feiten, bestaan er absoluut geen objectieve criteria waarmee aangetoond kan worden dat de ziekte ADHD bestaat.
7. De psychiatrische drugs die voor de zogenaamde leerstoornissen voorgeschreven worden, zijn niet hetzelfde als gangbare medicatie die een arts zou voorschrijven voor een verkoudheid of voor koorts; ze zijn niets minder dan gewenning veroorzakende bewustzijnsveranderende, psychiatrische drugs.
8.  Er bestaat geen wetenschappelijk bewijs voor de stelling dat een chemische onevenwichtigheid in de hersenen verantwoordelijk is voor de symptomen die aan ADHD toegeschreven worden, of dat ADHD een “ziekte van de hersenen” is. Toch wordt dit herhaaldelijk als een feit door psychiaters aangedragen.

Dokter Mary Ann Block, schrijfster van No More ADHD, attendeert ons erop dat  “de psychiater geen enkele test doet. De psychiater luistert naar de ziektegeschiedenis en schrijft dan een medicijn voor.”(7)

9. Psychiaters stellen misleidend dat ADHD “medicatie” vereist zoals diabetes insuline vereist. Dokter Block is hier heel duidelijk over: “Laat me één ding duidelijk maken. ADHD is niet zoiets als diabetes en het stimulerende middel dat ervoor gebruikt wordt is niet zoiets als insuline. Diabetes is een echte medische conditie die objectief gediagnosticeerd kan worden. ADHD is een etiket waar geen objectieve, geldige manier van identificeren voor bestaat. Insuline is een natuurlijk hormoon dat door het lichaam geproduceerd wordt, en het is essentieel voor het leven. Dit stimulerende middel is een chemisch amfetamine-achtig middel dat niet noodzakelijk is voor het leven. Diabetes is een insuline tekort. Aandachts-en gedragsproblemen zijn geen tekort aan stimulerende middelen.”(8)
10. De National Institutes of Health conferentie over ADHD in de VS oordeelde ook dat kinderen die bewustzijnsveranderende psychiatrische drugs gebruiken, nog steeds een hoge mate van bepaalde gedragsproblemen vertonen.

Wat is er mis met de diagnose ADHD?

Er zijn geen objectieve wetenschappelijke bewijzen die het bestaan van ADHD bevestigen, er is alleen een lijst met “symptomen”.

Volgens de DSM (Diagnostic Statistical Manual for Mental Disorders) van de American Psychiatric Association, omvatten de symptomen van ADHD ondermeer het volgende: het kind slaagt er niet in aandacht te besteden aan details of maakt achteloze fouten in schoolwerk of andere taken; zijn werk is slordig of onzorgvuldig, hij heeft moeite om zijn aandacht bij taken of spelactiviteiten te houden; hij vindt het moeilijk om door te zetten totdat de taak volbracht is; hij komt over “alsof hij met zijn gedachten ergens anders is” of “alsof hij niet luistert” en slaagt er niet in “schoolwerk, karweitjes, of andere plichten tot een goed einde te brengen….”

Hyperactiviteit omvat ondermeer:

Zit vaak met handen of voeten te friemelen of in zijn stoel te draaien, gaat vaak van zijn stoel af in de klas of tijdens andere situaties waarbij verwacht wordt dat hij op zijn stoel blijft zitten, rent vaak heen en weer of klimt tijdens situaties waar dat niet gepast is; heeft moeilijkheden met rustig spelen of met vrijetijdsbesteding; is “constant bezig”; praat heel veel. Wat betreft impulsiviteit: antwoordt vaak voordat de vraag in zijn geheel gesteld is; heeft moeilijkheden om op zijn beurt te wachten; onderbreekt of valt anderen lastig (bijv. onderbreekt gesprekken of spelletjes.)

Om kinderen met ADHD te kunnen herkennen zou een leerkracht alert moeten zijn op de volgende signalen: “vrienden hebben die veel ouder of veel jonger zijn”, “niet reageren op discipline”, “in vechtpartijen verwikkeld raken”, “dingen vergeten en verliezen”, “zich taken niet herinneren”, “schoolwerk niet nakijken”, “snel door dingen heengaan, slordig werk leveren”, “naar antwoorden gissen”, “lijkt te slapen of lijkt suf tijdens de les.”(9)

Dit zijn beschrijvingen van normaal kindergedrag of van gedrag dat veroorzaakt kan worden door slecht onderwijs of door diverse lichamelijke ziekten. Voor de behandeling hiervan zijn geen bewustzijnsveranderende psychiatrische drugs nodig.

Kinderen kunnen honderden onschuldige, ernstige of zelfs levensbedreigende lichamelijke problemen hebben waardoor ze de symptomen van ADHD vertonen, bijvoorbeeld: wormen, allergieën, infecties door virussen of bacteriën, ondervoeding, hoofdwonden, blootstelling aan kwik of mangaan, epileptische aanvallen, lood of pesticiden vergiftiging, diabetes in een vroeg stadium, hartkwalen, genetische aandoeningen en zelfs hersentumoren in een vroeg stadium. Toch wordt al deze kinderen het etiket hyperactief of ADHD opgeplakt,” zegt psychiater en neuroloog Sydney Walker III, schrijver van The Hyperactivity Hoax.(10)

Deze mogelijkheden worden zelden nagekeken en door psychiaters te vaak buiten beschouwing gelaten voordat een kind met ADHD gediagnostiseerd wordt en een psychiatrisch middel voorgeschreven krijgt.

Wat kan dat betekenen?

De leugen rond ADHD

Volgens dokter Walker: “een kind dat een dokter bezoekt die DSM-georiënteerd is, kan er bijna van verzekerd zijn dat hem een psychiatrisch etiket opgeplakt wordt en dat hij een recept krijgt, zelfs als dat kind volkomen gezond is… Dit tegen wil en dank opplakken van etiketten van geestelijk ziek zijn is een serieus gevaar voor gezonde kinderen. Praktisch alle kinderen vertonen genoeg “symptomen” om een DSM-etiket opgeplakt te krijgen en vervolgens een psychiatrische drug voorgeschreven te krijgen. En natuurlijk is het etiketten opplakken door de DSM gevaarlijk voor zieke kinderen, omdat de ziekte onontdekt en onbehandeld blijft.”(11)

Fred A. Baughman, Jr., een kinderneuroloog en lid van de American Academy of Neurology zegt, dat ouders, leraren en kinderen op een vreselijke manier verraden worden wanneer kindergedrag bestempeld wordt als een geestelijke ziekte. De kinderen “geloven dat er iets mis is met hun hersenen wat het voor hen onmogelijk maakt om zichzelf  onder controle te houden zonder pillen.” Dit wordt versterkt doordat “de belangrijkste volwassenen in hun leven, hun ouders en leerkrachten, dit ook geloven.”(12)

Dokter Baughman heeft echte ziekten ontdekt en beschreven. Omdat hij geen abnormaliteiten—geen tekenen van ziekte—vond bij kinderen waarvan gezegd werd dat ze ADD/ADHD en “leerstoornissen” hadden , beschrijft hij deze “stoornissen” als “verzinsels, foefjes en fraude.”

“Hyperactiviteit is geen ziekte,” zei Walker: “Het is oplichting die begaan wordt door dokters die niet weten wat er werkelijk mis is met deze kinderen.” (13)

Onvoorstelbaar!

Dokter Mary Ann Block vraagt zich het volgende af: “Als er geen geldige test voor ADHD bestaat, als er geen gegevens voor handen zijn die bewijzen dat ADHD een hersenaandoening is, als er geen onderzoek op de lange termijn bestaat over de effecten van psychiatrische drugs, als deze drugs schoolprestaties of sociale vaardigheden niet verbeteren en als deze drugs dwangmatig gedrag of stemmingsstoornissen kunnen veroorzaken en tot illegaal drugsgebruik kunnen leiden, waarom zijn er dan in hemelsnaam miljoenen kinderen, tieners en volwassenen die het etiket ADHD opgeplakt krijgen en vervolgens deze psychiatrische drugs moeten slikken?”(14)

Er is een enorm imperium opgebouwd rond de behandeling van en het onderzoek naar de verzonnen ziekte die ADHD genoemd wordt, een ziekte die letterlijk in het leven gestemd is tijdens een vergadering. Dit imperium haalt elk jaar miljarden dollars op, heeft scholen in geestelijke gezondheidsklinieken veranderd en miljoenen normale kinderen aan psychiatrische drugs verslaafd gemaakt.

Dit kan misschien onvoorstelbaar zijn. Toch is het de waarheid.

Wat zegt de wet over medicatie en toestemmingsvereiste? Zie:

https://www.ncrm.nl/wp-content/uploads/2020/10/ADHD-medicatie-toestemmingsvereiste-wetboek.pdf

Hoe nu verder?

Leesadvies: er zijn diverse goede boeken van kritische auteurs beschikbaar.

zie bijvoorbeeld:

Het boek ADHD: macht en misverstanden, auteur dr. Laura Batstra,

oOo

Aternatieve therapie, zonder geestbeinvloedende medicijnen, zie bij externe links

CCHR/NCRM

Deze tekst mag verspreid worden.

NCRM neemt geen verantwoordelijkheid voor een tekst die afwijkt van het origineel.

NCRM

Zie de beginpagina voor contactgegevens:

www.ncrm.nl

e-mail: zie bij contactgegevens

CCHR International:

www.cchr.org

www.psychcrime.org

WAARSCHUWING:  Je moet nooit stoppen met het slikken van psychiatrische drugs zonder het advies en de begeleiding van een kundige (niet psychiatrische) arts.

referenties:

1 Physician’s Desk Reference-1998, (Medical Economics Co., N.J.), pp. 1896-1897.

2 DSM-IIIR, (American Psychiatric Association, Washington, D.C., 1987), p. 136.

3 Nadine Lambert, director School Psychology Program, UC Berkeley’s Graduate school of Education, report to NIH,  News release 5/5/99

4 Dr. Mary Ann Block, No More ADHD, (Block Books, Texas, 2001), p. 22.

5  Ibid., p. 53.

6 Ibid.,  p. 14

7  Ibid., p. 31.

8 Ibid. p. 35..

9 The Mercury, Pottstown, PA, October 20, 1996

10 Sydney Walker III, The Hyperactivity Hoax (St. Martin’s Paperbacks, New York, 1998), p. 6.

11 Ibid., p. 24-25.

12 Psychiatry: Education’s Ruin, (CCHR, 1995), citing  Dr. Fred Baughman, p. 26.

13 Sydney Walker III, The Hyperactivity Hoax (St. Martin’s Paperbacks, New York, 1998), p. 6.

14 Op cit., Dr. Mary Ann Block, p. 32.