In tegenstelling tot de geneeskunde is de psychiatrie niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en objectieve tests.

Als je een psychiater vraagt naar de oorzaak van een geestelijke stoornis, de werking van een voorgestelde behandeling of om een objectieve test om de gediagnosticeerde “stoornis” vast te stellen, zal hij moeten toegeven dat hij dit allemaal niet weet en dat er geen objectieve testen bestaan om  geestelijke stoornissen vast te stellen. Hij zal echter niet schromen om wetenschappelijk klinkende termen als “evidence based”, “chemische onevenwichtigheid in de hersenen” of  “serotoninetekort” te gebruiken om je te overtuigen van de wetenschappelijkheid van zijn diagnoses en behandelingen.

(Een korte samenvatting van kritiek op de DSM: http://www.ncrm.nl/wp-content/uploads/2016/08/Psychiatrie-kritiek-gecomprimeerde-statements-NCRM.pdf )

Wat te denken van de volgende geestelijke stoornissen?: leesstoornis, ontwrichtende gedragsstoornis, stoornis in de schriftelijke uitdrukkingsvaardigheid, rekenstoornis, cafeïne vergiftigingsstoornis, nicotine ontwenningsstoornis, de “niet meewerken aan de behandelingsstoornis”of “lichamelijke mishandeling van een kind” en “het seksueel misbruik van een kind” als geestelijke problemen?

Dit zijn enkele van de 374 geestelijke stoornissen in de Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders (DSM-IV) van de American Psychiatric Association (APA) of in de sectie over geestelijke stoornissen van de International Classification of Diseases (ICD) van de World Health Organization.

De DSM en de ICD worden niet alleen gebruikt om geestelijke en emotionele verstoringen te diagnosticeren en “behandeling” voor te schrijven, maar ook om gevechten over de voogdij van kinderen te beslechten, discriminatiezaken gebaseerd op een vermeende psychische handicap op te lossen,  bewijsmateriaal aan rechtszaken toe te voegen, onderwijs te wijzigen en nog veel meer. Inderdaad wordt, wanneer er een psychiatrische mening wordt gevraagd of gegeven, de DSM of ICD te voorschijn gehaald en steeds meer geaccepteerd als het laatste woord over geestelijke gezondheid, geestelijke gestoordheid en zogenaamde geestelijke ziekten.

De Canadese psycholoog Tana Dineen rapporteert: “In tegenstelling tot medische diagnoses die een aannemelijke oorzaak, gepaste behandeling en waarschijnlijke prognose geven,  zijn de stoornissen die worden genoemd in de DSM-IV en ICD tot stand gekomen door consensus in een groep, letterlijk door een stemming onder commissieleden van de APA, ze zijn voornamelijk ontwikkeld om rekeningen uit te kunnen schrijven.”

Psychiatrische “stoornissen” zijn niet hetzelfde als lichamelijke ziekten

In de geneeskunde bestaan duidelijke criteria voor ziekten: een voorspelbare groep symptomen met een bewezen, vastgestelde oorzaak of begrip van hun samenstelling en functie. Koorts en koude rillingen zijn symptomen. Malaria en Tyfus zijn ziekten. Het bestaan van ziekten wordt bewezen door objectief bewijs voor het bestaan en lichamelijke testen. Vooralsnog is er geen bewijs voor het bestaan van geestelijke “ziekten”.

Terwijl de geneeskunde ziekten behandelt, kan de psychiatrie alleen “stoornissen” behandelen. Zonder een oorzaak of fysiologie wordt een groep symptomen, die bij veel verschillende patiënten wordt gezien, een stoornis of een syndroom genoemd.

Toonaangevende psychiatrische organisaties zoals de World Psychiatric Association en het Amerikaanse Institute of Mental Health geven toe dat psychiaters geen oorzaken of geneeswijzen voor geestelijke stoornissen kennen, en ze weten ook niet wat hun “behandelingen” precies doen bij een patiënt. Ze hebben alleen theorieën en verdeelde meningen over hun diagnoses en methoden die elke wetenschappelijke basis missen.

De leugen rond chemische onevenwichtigheid

Een heersende psychiatrische theorie (die een grote rol speelt bij de verkoop van bewustzijnsveranderende drugs) is dat geestelijke stoornissen een gevolg zouden zijn van een chemische onevenwichtigheid in de hersenen. Net als bij hun andere theorieën, is er ook hier geen biologisch of andersoortig bewijs om dit te onderbouwen.

• Dr. Eliot Valenstein, vertegenwoordiger van een grote groep medische en biomedische experts, schrijver van “Blaming the brain” schrijft: “Er bestaan geen testen die de chemische status van de hersenen van een levende persoon kunnen vaststellen”.

• Dr. Ron Leifer, een psychiater uit New York stelt: “Er bestaat geen biologische onevenwichtigheid. Wanneer mensen bij mij aankomen met: ‘Ik heb een biologische onevenwichtigheid’, zeg ik ‘Laat me je laboratoriumtesten zien’. En die zijn er niet. Dus wat is die biochemische onevenwichtigheid?”

Het bedrog met hersenscans

Beweringen of suggesties dat de huidige technologie voor het in kaart brengen van de hersenen (hersenscans) hebben bewezen dat geestelijke ziekten worden veroorzaakt door ziekten of door een chemische onevenwichtigheid in de hersenen zijn een pure psychiatrische fantasie.

• Steven Hyman, bestuurslid van het Amerikaanse National Institute for Mental Health, geeft toe dat het zonder onderscheid toepassen van dergelijke hersenscans “mooie maar betekenisloze plaatjes van de hersenen produceert”.

• “Een nauwkeurige diagnose gebaseerd op een scan is eenvoudigweg niet mogelijk. Ik zou willen dat het zo was,” stelde Dr. Michael D. Devous van het Centrum voor Nucleaire Geneeskunde van het medisch centrum van de Universiteit van Texas.

• Psychiater M. Douglas Mar stelt: “Er is geen wetenschappelijke basis voor deze beweringen [het gebruiken van hersenscans voor psychiatrische diagnoses]. De patiënten moet tenminste verteld worden dat dit heel controversieel is.”

Alledaagse problemen worden niet veroorzaakt door de hersenen

Mensen kunnen problemen en tegenslagen in het leven, die kunnen leiden tot geestelijke problemen, soms als heel ernstig ervaren. Maar het pretenderen dat deze problemen worden veroorzaakt door ongeneeslijke “hersenziekten” die alleen verlicht kunnen worden met gevaarlijke psychiatrische pillen, is oneerlijk en schadelijk. Zulke drugs richten vaak meer schade aan dan een verdovend middel en zijn in staat om iemand tot geweld of zelfmoord aan te zetten. Ze maskeren de werkelijke oorzaak van problemen en verzwakken het individu, waardoor hem of haar de mogelijkheid en de hoop wordt ontnomen om werkelijk te herstellen.