1 januari 2018. Op de laatste dag van 2017 ontvingen wij een bericht van een ervaringsdeskundige, die daarmee een (voorlopige?) conclusie trekt over haar ervaringen in een psychiatrische inrichting.
Webredacteur.
———————-
Het antwoord – tijd om los te laten
Diana Wolsink-van Landeghem
Jarenlang heb ik gewacht op ‘het’ antwoord. Ik kreeg het namelijk niet van de psychiaters die mij ‘behandeld’ hadden in 2009 en 2010. En ik zal het waarschijnlijk nooit van ze krijgen.
Maar ik zit nu eindelijk dichtbij. Het ging om het antwoord op de vraag ‘waarom hebben jullie mij een jaar lang medicijnen gegeven in een dusdanige dosering dat ik er dood van wilde, en hebben jullie nooit naar mijn noodkreten geluisterd die ontstaan waren door deze dosering medicatie’ in andere woorden ‘waarom hebben jullie, lijkt het, willens en wetens mij medicijnen gegeven in een dosering dat ik er dood van wilde en hebben jullie nooit naar mij geluisterd al die keren dat ik rustig vertelde dat dit kwam door de te hoge dosering’?
Ik heb dus langer dan een jaar achtereen neuroleptica gekregen, in de vorm van dwangmedicatie, in een dusdanig hoge dosering dat ik in die periode alleen nog maar dood wilde.
Dit was in het jaar 2010. ‘Ze’ zeiden dat ik maar afleiding moest zoeken en dat deed ik ‘dan maar’. Ik nam drie baantjes tegelijk, ik ging weer aan de universiteit studeren en ik ging sporten. En/maar ondanks dat wilde ik dood.
Ik heb in 2010 acht suïcidepogingen ondernomen.
En nu, eind 2017, lijk ik eindelijk ‘het’ antwoord gevonden te hebben. Het was simpelweg protocol, het was ‘zoals het volgens het boekje hoorde’. Iedereen kreeg die dosering en dat een jaar lang. Hier werd niet naar het individu gekeken, hoe die daarop reageerde. Enkel naar ‘het boekje’. Met andere woorden: het was niet persoonlijk. ‘Ze deden alleen maar hun werk’. Ich habe es nicht gewusst.
Ja, ik had een van de psychiaters behoorlijk kwaad gemaakt toen ik mijn mening over de psychiatrie liet blijken. Zou het kunnen dat hij daar wrok over had en mij daarom een jaar lang medicijnen gaf in een dusdanige dosering, dat ik alleen nog maar dood wilde? Zou het een combinatie zijn van ‘volgens het boekje handelen’ en persoonlijke boosheid/wrok?
Psychiaters zijn ook maar mensen. En ik ben ook maar een mens. Ik zat ze eind 2009 inderdaad behoorlijk op de kast te jagen. Was dit (dan) hun tegenreactie?
Ik denk al langer dan tien jaar dat de psychiatrie anders kan. Dat het Liefdevoller kan. En moet. Anders maak je mensen ‘chronisch ziek’. Ik geloof daar niet in. Ik geloof in verbinding, compassie, empathie, mededogen, respect en gelijkwaardigheid. In Liefde. Er kan en moet veel anders in de psychiatrie. Dit instituut lijkt nog op een instituut van de jaren 50 van de vorige eeuw.
Voor meer informatie lees mijn boekje ‘Een andere psychiatrie – Terugkomen bij Jezelf’.
Na jaren emotie en speculeren lijkt de tijd gekomen te zijn dat ik dit hele M.- verhaal eindelijk los kan laten. (Naam van de instelling verwijderd. Dit is de instelling waar ik ‘behandeld’ ben in 2009/2010). Dat ik dit spook uit mijn verleden achter mij kan laten. Ik heb ‘het’ antwoord gekregen en in mijzelf gevonden. Het is ‘protocol’ of een mix tussen ‘protocol’ en persoonlijke wrok.
Ik heb nog steeds het email adres van mijn ‘hoofdbehandelaar’ uit die tijd, maar die mailt nooit terug. Ik zou van hem willen weten in hoeverre ‘persoonlijke wrok’ een rol heeft gespeeld. Blijkbaar heb ik (nog) behoefte aan die bevestiging.
Ik heb er vele tranen over gelaten. Ik heb veel woede gevoeld. En veel woede gevoeld terwijl ik tegelijk tranen liet. Ik voel dat het tijd is om dit hele verhaal los te laten.
Wie weet komt ‘het’ antwoord nog, wie weet komt het niet. Ik accepteer dat wat nu is.
Ik laat het los.
Diana.
————————–
Zie ook de mondelinge verklaring op https://www.youtube.com/watch?v=7-EezNJyvfU
ShareJAN